Çocuktuk biz yetmişli yıllarda
Altmışlı yıların tozları gözlerimizde
Bizim devrimimiz insandı
İnsana özgüydü kitaplarımız

Çocuktuk biz yetmişli yıllarda
Faili meçhul cinayet mahkumuydu umutlarımız
Oysa altmışlı yıllardı katilimiz
Onlar vuruldukça bizim kanımız aktı
Kermesi kabuk bağlamadı

Can alıcı yıkımları biz yaşadık
Duvar örecek bahçemiz olmadı hiç
Hiçbir top kaçmadı davetsiz
Nehir imiz olmadı bizim azametli
Yüreğimizi baraj yaptılar ihtilallere

Kimse açmadı kapılarımızı yeşilliklere
Dilsiz çöldük
suya küsmüştü toprağımız
akif tütüncü



Doğduğum gün koşmuşum yenilgilere

Güçsüzlüğüm
Gökyüzüne bakışım kadar çaresiz

Karanlıktan çıkan her yıldız
Dokunuyor çocukluğuma
Parçalanmış sesim
Hüznün esintisini getiriyor

Sözlerimiz gözlerimizden çıktığı için mi?
Böylesine sahipsiz
Ve çocukça

Görmüyor kimse sokaklarımızı
Alıştığımız bir yaşam değil
Bir sevgilinin ellerinde bir evi paylaşmak

Bekle dedi gelecek
Kimse yanında olmasa bile
Bekledim
Savurdu bir rüzgar bir güzelliğe
Aşkta yaşadım
Kendimi tanımadığım yıllarımı

Herkesin bir gökyüzü var yalnızlıkta
Gözlerimden çıkan her bakış
Ona koşuyor
Oysa biliyorum hiçbir karanlık söylemez sevdiğini aydınlığa
Ben yıllarca kendimi anlattım sana
Sen kendini
Kendine
Oysa en iyi ben tanıdım seni
O kadar çok tekrarladım ki gözlerimde gözlerini
Gözlerimde yıkıldım gözlerine

Akif tütüncü