Kalıplaştığımız şekilde güldüm onayladım...

kafeste kendi iç örgülerimde yitiş belkemiksiz güvence içinde

içinde şüpheyle kıvranan ayna...

yüzümün yarısı koğuş yüküm sırtımda

ve ben kendinin katili müebbetlik bir suçlu.

kovuyorduk başka başka kapılardan bendimizi

sonra geri dönüyorduk bayat çözümlere

belkide dönme dolapta midemizi koruyarak alışmayı öğreniyorduk

camdan ve saydam dı

ve hep kırıldı

o görünmeyen hislerin

kimbilir oturup ne düşünüyor

bir cetvelle ölçüyormu enimi boyumu

yoksa herşeye rağmen kabul ediyormu olduğum gibi beni

yargılıyor du

üstelik ince zarımdanda sıyrıldım

çok belliyim ve korkuyorum...

diş aralarında saklanan sırlar bunlar

tadı zehir tadı işkence

yutsam ölürüm ,

konuşsam ölüm gibi...

içerdekiyle karşılaşmak

dışardaki onu çözemiyor

ve daha çok gömülüyorum kendime...

hangi sokağa girsem yaftalanıyordu gülümsemem

koşuyordum döküp saçıyordum rezil oluyordum

aynayla hesaplaşıp kırıyordum ellerimle

kendimi avutuyordum gerçekleri gizliyordum

yaşamak istiyordum

sesim kısılıyordu sonra

biri ben senin gördüğün

biri sen içimde yaralı şüphe dolu


ZAMAN,

sadece bizim akıttıklarımız

tutamadıklarımız...