Maneviyat bahçesinde hayat öyle bir hoş ki,
Dışarıya şöyle bir bak,dünya öyle bir boş ki,
Nurlarıyla nurlanmazsan,gönlün öyle bir boş ki,
Nasibini almak için,candan öyle bir koş ki...

Bu bahçenin güllerinin dikenleri olmaz ki,
Bu güllerin yaprakları sonsuza dek solmaz ki,
Kokusuna alışanlar saçın,başın yolmaz ki,
Nasibini almak için koşan hiç yorulmaz ki...

Bu bahçenin ırmakları ateşleri söndürür,
Kötülüğe kucak açan yürekleri döndürür,
İçindeki boşlukları ilhamlarla doldurur,
Nasibini almak için gelmeyeni soldurur.

Bu bahçenin ağaçları tatlı serinlik verir,
İlhamını alanların tüm günahları erir,
Gönlünün bahçesinde güzellikler yeşerir,
Nasibini almak için gelen çok iş başarır.

Bu bahçenin böcekleri daldan dala konarlar,
Gece gündüz öter durur,hep Allah’ı anarlar,
Mürşit olur ona çiçek,onun için yanarlar,
Nasibini almaya gel,akıyor pak pınarlar.

Bu bahçenin yeşilliği örtü olur başına,
Kutsallığa bürünür de konar mezar taşına,
Güzelliği belli eder,sürülünce kaşına,
Nasibini almıyanın karışır göz yaşına.

Bu bahçenin tüm kuşları dinleyeni mest eder,
Nağmesini duymayanlar hep canına kast eder,
Yaşamanın tadın almaz,üzülür ve kahreder,
Nasibini almaya gel,sen de olma derbeder.

Bu bahçenin hoş havası,herkesi hoşnut eder,
Sıkıntılardan kurtarır,ne gam kalır ne keder,
Hayatına anlam katar,etmez onu hiç heder,
Nasibini almaya gel,aydınlık olsun seher.

Bu bahçenin insanları melek gibi uçarlar,
Kötülükten ve yalandan nefret eder kaçarlar,
Etrafına hep iyilik,hep güzellik saçarlar,
Nasiplenmek isteyene kucağını açarlar.

Bu bahçenin Sultan’ının hoş görüsü çok boldur,
O’nun yolu insanlığın kurtulduğu tek yoldur,
Sultan’ımız bizleri de geniş bahçene doldur,
Nasiplenmek istiyoruz,ne olur kabul buyur.

H.İBRAHİM DEDEDURAK