Gülümsemen olmazsa İstanbul’a güneş doğmuyor hiç.
Hep gece,
Hep karanlık,
Hep kasvet.
Dar geliyor koskoca sokaklar.
Dar geliyor Kadıyöy,Beyoğlu.
Dar geliyor koskoca şehir.
Feryad edercesine haykırıyor martılar.
Vapurdan atılan simide bile küsüyorlar sen gülmezken.
Deniz hırçınlaşıyor İstanbulda.
Öyle vuruyor ki kendini sahildeki duvarlara.
Öyle çok kabarıyor ki acısından.
Tüm sularını karaya bırakmak istiyor.
Karada kaybolmak istiyor o koca deniz.
Gülümsemen olmazsa var olmak istemiyor adeta.
Dindiremiyor içindeki sancıları,
Kaldıramıyor o karanlığı,
Ve kendini İstanbul’a bırakıyor.
Güneş de küsmüş dünyaya.
Gizleniyor kapkara bulutların arkasına.
Tek bir ziyası gelmiyor sen gülmezken İstanbul’a.
Zaten gülümsemenden alıyor güneş ışığını.
Zaten güneşin kaynağı sensin.
Kapkara bulutlar daha da karartıyor güneşin yokluğunda.
Daha da kasvet veriyor İstanbul’a.
Bir tebessümünü bekliyor koca şehir.
Her şey gülümsemeni istiyor.
Sen gülmezken karanlık bu şehir.
Sen gülmezken gündüz bile gece.


ŞAİR FATİH
02.11.13 05:47