hüzün bildiği gibi geliyor yine, deruni
baretsizim
olmadık yerden vuruluyorum
gözyaşı yarası yanaklarım
sesimin rengi ikindi gibi kanıyor geceye
bağıramıyorum
batan güneş beni de götür gittiğin yere


gariplik sarıyor gönlüm
moralsizim
gurbet türküleri yırtıyor boğazımı
siyah beyaz coğrafyalarda sararıyor resmim
üşüyorum kartpostallarda
takvimlerden düşüyor ömrüm
rüzgar beni de götür gamın bittiği yere


yağmurun ağıtını dinlerken güz
her damla
hüzün doğuruyor saçlarımda
ben seni soluyorum geceye
her şarkıda
hece hece çürüyor ismin
bir vagon gibi kopuyorum trenden
bulut al beni yorganına umut ülkesine götür



barikatsız bayraksız pusatsızım
ellerim yurdumda değil
toprağın kırıldığı yerden mayın biterken
her kurşun bir yara büyütüyor hudutlarımda
dört doğruyu bir yanlış götürüyor yine
acı kalbimi sınarken
ben öldükçe içimde birikiyor kül
ellerime bulaştı hastalığım
medetsizim
uyan baba ellerimden tut anneme götür beni








Ekim2013/Antalya
Sıtkı Özkaya