Benimkisi gönül yorgunluğu .
Çok yol kat etti de bu aralar.
Durdum,
şöyle bir bakındım yıllarıma.
Issız sızılı bir yoldayım.
Sağım loş, solum susmuş.
Karşımda uzanan umut silinmiş...
Güneş sönmüş her yer boş,
sanki na hoş ...
İçim burkuldu...
Sen yine de say ki
hayat bir bana hoş.


Benim kelebek ömrüm
kaşlarının arasındaki
öfkeye bile susamış.
Yorgunluğu,
gözlerime ulaşmış kalbimle,
baktım yokluğun coşkusuna.
Orada da kimse yoktu.
Şaşırdım kala kaldım.
Adımlarım durmuştu,
kimsesizliğimi kusmuştu eteklerime.
Ağaçlar, serçeler,
karıncaların ayak sesleri,
toprak kurumuş,
güneş susmuştu.
Ben nerede bıraktım kendimi...
Ya da nerede kime takıldım kaldım da,
yalnızdım.
O geride mi kalmıştı.
Ben mi yerimde saymıştım.
Yolları, mesafeleri,
gidişiyle ne zaman süslemişti.
Korktum, ürktüm, incindim.
Ben kaybolurdum bu boşluk ta.
Ne zaman bıraktı ellerimi...
Ya da yokluğunda ben hangi hayale,
ellerindeymişim gibi,
tutundum yürüdüm .
.....
.......
...
..........
........
Hangi sızıya doydum da,
sesim soluğum nefesim kesildi ..


3 aralık 2012
Aksu Dila