gün batışı bir yalnızlık bu
titrerken nefesim karanlık büyür gözlerimde

daracık bir pencere açılır ummanlara
girdaplar sarar ruhumu yoksun ya;
gam düştü martılara
kıyılarımı okşamaz oldu dalgalar
avuntu düşler kurarım yakamozlar altında

nar çiçekleri bile kurudu hülyalarımda
avare şiirler dolanır dudaklarıma
yollar uzar ta ufkun kızıllığına

mevsimler göçüyor kuruyor yüreğimde açan güller
firkatin asi rengiyim
lakin sarardı soldu gül benzim

ey yar senden ne haber oralarda nasıl havalar
ne garip değil mi?
ölürüm sanırdım yokluğunda
ölmedim ama bedenim buz kesti
teneşir soğukluğunda

kilitledim yokluğunu haykıran tüm sözleri
sol yanımda saklıyorum sana yazdığım şiirleri
bu kentin tüm caddeleri biliyor
senin için söylediğim şarkıları

fikrettiğim tüm hülasalar zikrime düşse
mühürlenir kitaplar tutuklanır tüm kelamlar
hüküm giyer müebbetten gayrı idamı

şimdilik uyuttum kalemi
baktım ki yükseliyor harareti
gözyaşlarıyla yıkadım yüreğimde harlanan cehennemi
yanmaya hükümlü yüreğimde tutmuş aşk denen maya
tükendi belagatım hissiyatımı anlatamam
hiç bir söz olamaz tercümanım

kısaca yazayım seni çok özledim öbür yanım