hayatın bir kesitidir anlatılan.. aslında tümüne şamil olan..
güneşin ne doğuşuna ne de batışına mani olamayacaksak..
bırakalım kendi haline..ki, bu da bizim insanlığımızdan olsun :))))
yüreğinize sağlık
selamlarımla

Değişik bir şiir.
Değişik bir anlatım.
hayatın realitesi ile,
duyguların öpüşmesini hikayeledi sanki şiirin ilk bölümü...

Beraberce oturduk kahramanımızla gönül gönüle...
Güneşin batışındaki muhteşemliği seyrettik...
Beraber duygulandık, beraber ah!... landık...
Sonra,
beraber döndük soğuk mabedine...

Onu işittik, onu yaşadık...

Son bölümünde şiirin,
hüzünleri yaşadık yine.
üzüntülerimiz söküldü geldi uyudukları uykulardan,
gözlerimize doluştu yağmur esintileri...

'Sitemi vardı kader
Onu terk edip gidene
Ümitlerini yel
Sevdiğini
El almıştı
Ne arzusu kamıştı
Nede eneli
Bilmem ki acimasız
Bu kadere ne demli''

Ümitlerini yel,
sevdiğini el almıştı....

Düşündürücü bir final..
Oturduğu yerden kaldırmıyor insanı duygu yoğunluğu...
Çoktan gitmiş bu acı temsilin seyirci,
çoktan boşalmış salon.
Ve,
temizleyici kadının tiz sesi;

''Beyim,
temizlik zamanı!...''

Neyin temizliği?
Salonun mu,
hayatın çirkefinin mi?

Güzel şiirdi...

Tanışmak, yazışmak bu güne kısmetmiş şairim.

Kaderin eli arsız ! Kime ne zaman ve nasıl ilişir hiç
kestiremiyorsun ki! Eline düşünce de kaderin bir gün
batımını bile çok görebiliryor insana .Şairin de dediği
gibi ancak sitem edebiliyoruz! Güzel bir anlatımdı.
Teşekkür ederim saygılar.