En son üzerime alındığımda aşkı
Dalgalarında boğulduk maviliğin ki
En çok bize yakışır sanmıştık
Gökyüzünün, denizin en çokta mavisini nazar boncuğunun




Yenerken üzerimize düşen
Hayatın telaşlı ellerini
Kaybımıza en çok zaman sevindi
Yarım kalan yanımızı çarpıp yalnızlıkla
Böldü umuda
Bizim zaferimiz hep göz bebeklerimiz de doğdu sevdayla




Geceye yazılan hiç bir şarkı
Hiç bir şiir doldurmadı yerini
Uçurum sayılan mesafelerden başka kimsesizliğim izi
İki yakamız yosun kokarken griliğinde denizin
Hangi şehre sürgün olduğumuzu bilmeden
Yetmese de özlemin zehrini anlatmaya
Sardık en masum hasret türkülerini dilimize, yeniden





Ey yangınımız dan kalan külleri dağıtan rüzgar
Biz ki eklemişken cana cananımızı
Söyle ne yana savurdun bizi




Ve biz olabilmek için düşlemekten geçtiğimizde
Kaybettik içimizde ki maviyi
Oysa bir tutam aşk için
Bir asır yürümek gerekliydi



S.Ç