Ben engelli bir çocuğum
Daha doğmadan önüme konmuş engeller
Engelin ne olduğunu bilmeden
Annem babam sevinememiş doğacağıma
Kara bir bulut gibi
Kıpkızıl kâbus gibi çöktüm üzerlerine
Sevinemediler çocukları olacağına
Doğurmak ya da aldırmak arasında kaldılar hep
Onlara bu konuda telkinler geldi
Baskılar geldi her yerden tek tek
Sıkıntı olacağım düşünüldü onlara hep
Bir çocuk gibi, bir insan gibi görmedi kimse
Bir yük oldum sıkıntı oldum
Çoğu kez kâbuslar gördüler belki
Üzüldüler hıçkırıklara boğuldular belki
Benimle ilgili kararlarda
Bense daha farkında bile değildim
Karar vermenin
Hep üzdüm onları, üzdüğümden habersiz
Üzüntünün sevincin ne olduğunu bilmeden

Dünyası yıkılmıştı annemin babamın
En sevdiğim, en sevdikleri, en bildikleri
Akrabalarımız, dostlarımız bana deli dediğinde
Ama ben onunda ne olduğunu bilmedim
Hep sevdim, yine sevdim
Gülüşmeler kızışmalar arasında
Halamı, amcamı, dayımı, teyzemi…
Çünkü babam öyle istemişti
İstemenin ne olduğunu öğretmeden bana.

Bir gün sevinçten havalara fırlamıştı annem
Ben emeklemeye başlamıştım,
Tüm yaşıtlarım yürürken.
Hissediyordum babam hep dört gözle beklerdi
Ona baba diyebilmemi.
Ama ben söyleyemiyordum.
Uğraşıyordum, çırpınıyordum ama olmuyordu.
Bir kitap okumak kadar zor geliyordu
Baba diyebilmek bana
Biliyorum gizli gizli ağlıyordu babam
Gizlemeye çalışıyordu benden gözyaşlarını
Ama ben ağlamanın bile ne olduğunu bilmiyordum

Ben engelli bir çocuğum
Çok ilkler yaşadım hayatımda
İlk olmanın anlamını bilmeden.
İlk göz ağrısıyım annemin
İlk yürek ezintisi ailemin
Annemle beraber almıştık ilk önlüğümü
Babamın işleri yoğunmuş
Yoksa o da utanıyor mu benden?
Tıpkı diğer arkadaşlarım, akrabalarım gibi
O gün akşam ilk kez ağladığını görmüştüm babamın
Ve döktüğü gözyaşlarını halen unutmadım.
Çocuklar gibi ağlamıştı babam
Sonradan öğrendim sevinç gözyaşlarıymış.
Ben de dökmüştüm o gün ilk kez sevinç gözyaşları
Sevinmenin ne olduğunu bilmeden.

Babam götürüp getiriyordu beni okula
Babam aslan bakışlı, ceylan yürekli babam
Avuçlarına alıp ısıtırdı ellerimi
Ben oyun oynadığını sanırdım.
Bir tek onunla oyun oynardım.
Çünkü babamdan başka arkadaşım yoktu benim
Bütün çocuklar kaçıyordu benden
Ali “annem senden uzak durmamı istedi” dedi bir gün
Niye demişti ki?
Ali en sevdiğim arkadaşımdı benim.
Ben ona zarar vermezdim ki
Ama kimseye anlatamadım kendimi.

Babam çikolata almıştı bir gün
Yarısını böldüm Fatma’ya verecektim
Uzattım ama o kaçtı benden
Hem kaçıyordu hem de bağırıyordu avaz avaz
Düşünce de öğretmen kulağımı çekmişti
Ne Fatma’ya verebildim çikolatasını
Ne de ben yiyebildim diğer yarısını.
Sevmiyorum artık çikolatayı da, Fatma’yı da
Zaten kimse de beni sevmiyor.
Ben bir tek annemi ve babamı seviyorum.
Baba, Babam benim
Hani bir zamanlar ağlıyordun ya gizli gizli
Baba diyemiyorum diye
Ağlama ne olur ağlama
Bak söyleyebiliyorum artık
Baba, babam!
Seni seviyorum.

Ben engelli bir çocuğum
Bazen acıyarak baksa da insanlar
Hiç kimse beni yanında istemiyor
İstemiyorlar benimle dolaşmaktan, oturmaktan.
Bilmiyorlar her şey yüce Haktan

Her ne kadar insanlar acıyan gözlerle baksa da
Her ne kadar çocuklar benden kaçsana
Her ne kadar beni gördüğünde bağırıp, çağırsa da
Her ne kadar gördüklerinde sahte gözyaşları ile ağlasalar da
Ben üzerime düşen ne varsa yapacağım
Başaracağım her şeyi, yüreği engellilere inat.
Başaracağım anneciğim,
Başaracağım babacığım.
Ne olur biraz daha gayret, biraz daha sabır.
Ben başaracağım ama ne olur siz de inanın,
Başarıya engeli olmaz, engelli olmanın


Dursun BAŞĞUT