KAL DİYEMEDİM

“Elveda!” Diyerek ayrıldığın gün
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Arkandan bakındım, hep; üzgün üzgün
“Beni de yanına al!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.


Gül yüzlüm seninle sürmüştük sefa,
Bir günden bir güne görmedin cefa,
Giderken öpmüştün beni son defa,
“Bir tanem, dudağın bal.” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.


Öylece arkandan kör baka kaldım
Kendimi taşlardan taşlara çaldım
Ağladım peşinden perişan oldum
“Yüzüme son bir kez gül!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.


Kararı vermişsin sen; peşin peşin.
Gel etme; son bir kez, iyice düşün.
Bırakıp gitmek mi yâr senin işin?
“Bil ki; bu yaptığın zül!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.


Sebepsiz bıraktın beni yüz üstü,
Yığıldım öylece; düştüm diz üstü.
Karlı bir kış günü… Hem de buz üstü.
Ben sana: “Allahtan bul!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.


Hülvani BAŞTUĞ
11/09/2013
..