yazma diyorsunuz deniz’i
mavisini
sen hiç içerde yatmadın ki...

oysa/ sizi ve düşlerinizi yağmalayan o hazan
içine ağlayan arabesk bir güruh bıraktı ardından

kulaklarımdı ilk iğfale uğrayan
insan sayılmıyordu ağlak bakmayan
kendine acımayan

oluk oluk zerkediliyordu zehri
topsuz tüfeksiz kaybediyorlardı bir nesli

düşman aynadaki aksimizdi

eller alıyordu sevdiğimizi
bize kesilen intihar bileti...
olmadı/ müslüm baba’yla içlenip sallamak jileti

aşk kendini kurban etmekti

bilseniz kaç ismail oldum ben
yerine koç gönderilmeyen...

beyaz dizi
tommiks teksas serisi kültürün en afillisi
ne romanı
ne şiiri
bulabilirsen eğer / o da gizli gizli

zindanlardaydı bizden öncesi
kalanlar zaten dünyadan bihaberdi...

en mühim dersimiz din bilgisiydi
zehir gibi olsan hikaye
neymiş ki matematik
fen bilgisi
geçemezdin ezberlemeden tüm namaz surelerini

on altımdaydım öğrendiğimde
yitenleri/ mücadeleyi...
ustayla tanıdım şiiri
o kitaplardan açılan dünya
öyle böyle değil/ sanki başka gezegendi

düşünsenize çay çay gezen bir liseli
dünyası diskodan ibaret
yaşamayan bilmez
o zamanlar adamdan sayılmazdın
gezmemişsen birkaç çay partisi

oysa eskiden benle yaşıt birisi
disko falan görmeden idam edilmişti
hem/ durum hiç arabesk değildi
demek bir şeyler başka öğretilmişti

o günden sonra ben kazıyorum tüm ezberleri
her gece sehpalar kuruyorum zamanın yargıçlığında
çocukluğum
gençliğim
ve dahi tüm benliğim sürekli zan altında

kırıyorum kalemimi hep mayıs telaşıyla
eylül gaddarlığında

ilk/ hakiye boyanan çocukluğumu asıyorum
masumiyetine aldırmadan...

anlayın artık ne olur
biraz geç doğmak az devrimci yapmaz bizi
bizim suçumuz değil ki yatmamak aslan gibi

hem/ sizin bedeniniz
bizim beynimiz hapisti...
size onlar/ bize kendimiz yaptık işkenceyi