Gün gelir, güz yangını söner şehrimizde
Açar pınarlarını yüzümüze sema
Uyanır dehlizlerde dalmış mutluluklar
Sen gelirsin aklıma

Boğaz’da nazenin çiçekler; rengarenk aşk
Ve rüzgarın sesi okşar uykumu gece yarısı
Rüyalar seni söyler
Seni söyler hüzzam makamında bir şarkı
Gülersin;
Kah duvarlarında odamın
Kah aynada gözlerime
Söyle; o zaman kime deyim: Sevdiğim

İçimde telvesi geçmiş günlerin
Ağır ağır çekildi penceremden güneş
Ben pencerende kaldım
İstanbul tutuştu bir günahın ateşiyle
Tutuştu sol yanımda bir saray

Sakladım yüzümde parmak izini
Solmuş esvabında rengini huzurun
Sen gidiyorsun ya hiç yokmuş gibi
Ayak uçlarımda kırçıl sokaklar
Gökyüzü telaşında bir ölümün

Şimdi birden durursa zaman
Gelinlik kızlar tutarsa elinden gönlümün
Avuçlarım özlerse ellerini
Söyle, kime deyim: Sevdiğim

Ah ömrümün çiğdem mevsimi
Bu kızıl ufukta bir mezar mı var
Bütün kelimeler efkar
Bütün şiirler nalan
Kaldırırım İstanbul’u altından aşk çıkar
Dirilirse yüzünde sevdanın tebessüm
Söyle, kime deyim: Sevdiğim

Bütün çocukların elinde al-yeşil elveda
Gittiğin yerlerde bayram
Zafer taklarıyla sana
Hoş geldin desin ayrılık


Gün gelir, güz yangını söner şehrimizde
Açar pınarlarını yüzümüze sema
Uyanır dehlizlerde dalmış mutluluklar
Sen gelirsen aklıma
Söyle, kime deyim: Sevdiğim