Sularda sürüklenen, düşen yaprak gibiyim
Nereye gittiğimi kendim de bilmiyorum
Bilinmezlik yüzünden hırçın ve asabiyim
Arada takılsam da ebedi kalmıyorum
Yüksek bir şelaleden düşeceğim sonunda
Ruhumu teslim edip öleceğim anında.


Düştüğüm o ağacın sağlam bir kökü vardı
Sıkıca yapışmıştım yeşilken dallarına
Aniden rüzgar çıktı etrafı hüzün sardı
Birden bire bulandım mevsimin allarına
Tutunmam imkansızdı kopuverdim hiç yoktan
Zaman beklemiyordu akıp gitmişti çoktan.


Su akmazdı yukarı geriye dönüş yoktu
Savrulup gidecektim onun aktığı yöne
Yalnız ben değildim ki sürüklenenler çoktu
Umuda sarılmışım avunuyorum yine
Bir elim kenarında köşeden tutuyorum
Gel gitler çoğaldıkça suları yutuyorum..


Işıklar gelir geçer içimden yakınırım
Arada el uzanır tutacak gibi beni
Kurtuldum zannederek hevesle bakınırım
Karşılıksız gel diye görmedim hiç diyeni
Verecek bir şeyim yok kurudukça kurudum
Aklım geldiğim yerde hep geçmişi sürüdüm.


Ayvazım DENİZ