bütün söz küsüratları yarım kalmalıydı
içten dileklerimi dua diye
saklarken ruh anaya
kuruntu köşelerinde
ayın doğusuna

şuna sesleniyorum
ey feleğin kamburu
diyarı baştan aşağı sökülen harflerim var
hüznüme miskin
eleğinden geçemeyen
terin kokusunu alıp da
düştün hakikat yoluna
yolun düşse belki elimden
bir kase ısmarlardım
dilimin ucuyla

ihtiraslarıma kabuk bağla
baştan yok et felahın sevgilerini
sokakta yat mesela
sepette bocalayan kemiren
hangi gürültü öldürür
buzdan çözünmeleri
bekleyişlerin mevsiminde
uzun yol çizilir kadere

hangi rüzgar ışığı çabuk
gölgeler?

üşüyen sonbaharım
ışınlarında gece
karanlığında göz semtiyim

ben şiir yazarken sen diriliyorsun

misaliyim
çoğulistan yarım adasında bir kuş
gündesine çarkı döndüren
çürük kağıt dünyasında ıslanan
kandırmaya uslu açtıran

şüphe çok
uçan kelebeğin
düşünde sakladığı gibidir minderim
bilirim
ufuklara gözlem yatışlarını saklatacaz seninle

’Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler.’


toz kondurmam sakilere
tüten dumana en son yolcu iken
kırılan duvara
yarılan aynalara sunulan acı
sev diyen kötümser rolün içinde
dingin iken görkemimiz
somurtulan sabiler sonsuza acılır yanlızlığında...

heba ettin nefesini
gösterişin uydusunda

gezgin imgeler...