gecenin en tenha, en kesik
en kanı bozuk saati
cinnet melekleriyle boğuşur
kan ter içinde uyanır
aniden çeker giderim

önüme kimseyi katmam
ardımda kimseyi bırakmam

gitmeden bir şiir tüttürürüm belki
kıpkırmızı
yağmurlu bir resme bakarım odamdaki
ne bileyim
içimden gelir
sıcak basar
pijamalarımı çıkarır, ruhumu sıyırır
soyunup dökünür
penceremden, köşedeki sokak lambasını izlerim
ne bileyim, çıplak ayaklı bir kadın ıslık çalarak
karşı kaldırımdan geçer o esnada
ve gideceğimi anlamış
gitme demeden, git de diyemeden
tüm hücreleriyle bizim eve doğru bakar

tedirgin olur, korkar
uzaklaşırım pencereden

esrarkeş odaları
kabus koridorlarını
aynaları
ille de
gözleri kapıda aynaları
son defa öperim

evden ayrılır, tıraş olmaya karar verir
mahalle berberine uğrarım
kesif kolonya kokusuna
ihtiyar koltuklarına
kör makaslarına
kırık taraklarına
Müzeyyen Abla şarkılarına inat kapalıdır

sanki intihar düşü(üşü)nde bir adam
o saatte berbere gelemez gibi

güzergahımı değiştirip
pazar yerine giderim
ortalık ıssız, ışıksız
iki üç saate halatlar atılır
halatlar üzerinde
cambazlar dolanır
brandalar çekilir
brandalar ki
dudaklarında güneş biriktirir
ortalık şenlenir
renklenir
burası o vakit
yeşili yeşil
sarısı sarı masal kentidir

biraz dinlenir, giderim
denizinizi
balkonunuzu
göğünüzü
reklam panonuzu
size bırakır
genzinizi yakan sisi alır giderim

yüksek ihtimal trene binerim
trensiz muhitlerde
imkansız yaşayamam, geberirim

sunu

sen bilirsin evet beni
bir yere gidemem bilirsin
ama gitmek ihtimali de olmasa
bir dakika duramam buralarda
onu da bilirsin