Sensizlik çok zor bu Ademe

Elim-kolum kırık
Sensizlik çok zor bu Ademe

Sensizim bu şehirde bu akşam
Güneşin battığı bu saatte
Hep evimin kapısında olurdum
Yine güneşin battığı bir saat

Bir tesbih satın aldım satıcıdan
Karanlığına daldım,adımlıyorum ıssız bir sokağı
Nur ver,bal damlasın dilinden diye
Sarıldım telefonuma
Dağılmalı bu karanlığım

Çocuklarımın sesini duymak için can attım
Hangi yüze baksam Mustafa’nın kahvede
Siyah bir duvar oluyor yüzleri bir an geçmeden
Bir çay içip buradan da uzaklaşacağım

Bir garip bakıyor insanlar ve şehir
Ben onlardan gizliyorum seni kırdığımı
Bastığım toprak da sezinlemiş olmalı
Toprağın ana kalbi hissediyor her şeyi
Ve yıldızlar var ya azarladı beni...
Utançla eğiyorum yetim başımı yere
Kurtulmalıyım bu utançtan
Sana koşmak ne güzel şimdi

Nasıl bakacağım nurlu evimin kapısına
Gel terk edilmiş ellerimden tut götür beni
Affet beni
Bu kahır denizinde boğulmadan kurtar beni


Hangi sokağa gitsem
Hüzünlü bütün sokaklar
Hangi ıssızlığı seçsem ki,
Uykuda girmiyor fersiz gözlerime
Şimdi bakışlarım daha da acının renginde
Uzat ellerini
Uzat nurlarını...
Yine bal damlasın dilinden
Sensizlik çok zor bu Ademe