Yükselirken ufuktan
Ölüm çığlıkları
Yüreğimde bir isyan kıpırtıları
Sessizliğe karşı
Unutmuşum vicdanımın sesini
Duymaz olmuşum
Acıların feryadını

Uzak diyarlarda
Gitmediğim şehirlerde
Ve tanımadığım insanların dilinde
Yürekleri dağlayan feryatlar kopuyor
Kapalı gözlerimden
Uykudaki vicdanımdan
Habersizim
Kulaklarımda çınlarken
Ölüm çığlıkları
Ben derin uykulardayım

Utanmam ki aynalardan
Baktığımda gördüğüm bedende
Susturulmuş ruhla
Yaşadığımı sanırım
Ufuktaki sonsuzluk
Aralarda barut bulutu
Rüzgar taşırken beraberinde
Ölüm çığlıklarını
Ben yaşadığımı sanırım
Beni üzen hiç uğruna acılarla uğraşırım
Acıdığını zannettiğim duygularla
Yaşadıklarıma isyanlardayım
Anaların feryatlarını
Bebelerin ağlayışlarını
Hiç aklıma getirmeden

Elimin tersiyle ittiğim yemekler
Uzak diyarlarda bulunmaz
Bana önemsiz gelenler
Uzaklarda bir can yaşatır da
Ben bunları bilmem

Afrika’nın çocukları
Bir lokmayı ararken
Ben dünden kalan ekmeği
Çöpe atarım
Irak’ın evsiz çocukları üşürken
Modası geçti diye
Montumu, kazağımı ayırırım
Mısır’lı baba bebeğini koyarken mezara
Ben dizimdeki çocuğa acırım
Suriye’de parçalanırken bedenler
Ben futbol takımıma kızarım
Kısaca; yayılırken yeryüzüne
Ölüm çığlıkları
Kulaklarımı tıkarım
Sesimi kısarım
Düşüncelerimi kapatırım
Ve yaşadığımı sanırım
Heyhat;
Ben kimi kandırırım
Susturduğum vicdanım
Hissetmeyen kalbimle
Yaşadığımı sanırım