Yüreğim mi küsmüş şiirlere,
Yoksa
Şiirler mi küsmüş yüreğime?
Kalem sessiz, ağlamıyor kâğıtlara
Gülmeyi de unutmuş…


Damlaya damlaya doldu taştı içim
Öfke, kaynar bir kazanda köpük köpük fokurdamakta
Sitem, karanlık zindanlarda firar edeceği tüneli kazmakta
Hüzün, yağmur olup ince ince çiselemek
Bazen de
Şimşekler çakarken bulutlardan dolu olarak yağmak istiyor
İsyan, bir bulsa yolunu
Kıyamet kopartıp yok edecek yeryüzünde ne varsa…


Ama öyle bir his var ki içimde
İzin vermiyor hiçbirine
Barikatları kurup engel oluyor her birine
Boğaz düğüm düğüm
Nefes daralıyor
Boğuyor hiç delil bırakmadan sessizce
Adı, acı bu hissin…


Kendime itiraf etmekten
Kendi kendimle yüzleşmekten
Korkuyorum beklide
Zamanı gelmedi demek ki
Günü geldiğinde
Tüm duyguları anlatabildiğim gibi
Acıyı da tarif edebilirim,
Kim bilir?


Neyin acısı bu böyle
Verdiğin değerin karşılığını görememek mi?
Dost bildiğinin seni ilk fırsatta harcaması mı?
Miadı dolan maskenin düşüp
Gerçek ve riya dolu olan yüzü, yüreği görmek mi?
En yakınlarının bile terk ettiğine şahit olmak mı?


Hiçbiri değil
Kimsenin günahı yok
Suçlu olan özün aslında
Sen izin verdiğin için yaşattılar sana
Kirlenmiş yüreğini
Kararan hayallerini
Uğraş şimdi
Nasıl aklarsan akla…


19.08.2013__________________Seher_Yeli Seher Zerrin Aktaş