(sesinde harlayan ateşler gözlerinden utanır...külüne dokunsam şiirler dili’mden usanır...
ben beni sana vursam...hani elini tutsam... bu aşk kirpiklerinde ıslanır...)


arkasız ve yalansız yenik rivayetlerle geldim
içilmiş şarap dökülmüş masa tozuyla
kim vurduya gitmiş günleri sözlerinde sildim
derken senle sana kaldım bu köhne istasyonda
mağlubum bu atlas sofrasında sevgili
yanık çayırlarda kaç ayaz dağılmışım
darı diye servi eken tarlalarda
her iklim aklıma aksak yasak dolanmışım...



senle sana kaldım sevgili
martılar sus vapurlar sis
yüzüme sokaklar kapalı
ve tüm kapılar şimdi
ışıl gözlerinde bir giz...



geçilesi sınır boylarında masallar hep aynıdır
salaş yeminlerde çalınan şarkılar kadar
şehirlerde bir mezarlar birbirine benzer
bir de her seher göğe kanat çarpan kuşlar
dağına küsmüş eşkıyaların
kor ateşlerinde düş tutmuşum
ışıkları loş liman kasabalarda
susup durup kendimi vurmuşum...



benle sana kaldım sevgili
ganimetsiz tek bir ceket
makamsız birkaç şiir
ay battı batacak işte
bu karanlığı bilse bilse ölüm bilir...




küfürsüz ve uykusuz düşüyorum ayak izlerine
fikrim şükürsüz aklım imansız kırdım ağzımı
her türbede göz diye mendil bıraktım da
hiç deremedim kendi kendime eyvallahımı
şakağıma kurşun sürmüş geçitlerin
önceden verilmiş infazlarında kalmışım
umut tüccarı seyyar pazarlarda
her şafak dirhem kirvem satılmışım...




ey ayak parmaklarına düşen nehirlerin şavkı
karabasan usturalara yürek çeken hitit kızı
dilimde az rakı şehla bakıp kusura kalma
tren gitti işte bak yine kaldık uluorta
yok yere göğe yağmur eken şair olsun
ülke ırmak resim çizgisiz aranmışım
bin gece masal diye geçen boylarda
ben ömrüme şiir bucak yalanmışım...



bu yüzden ihtilallar sevmez beni
arabesk çalan tanrılar sevmez
istersen sen de sevme beni
yengisi yenik bir dumandır göğsüm
bulunur elbet beni de vuracak biri...



ve ben ne yapsam



kendime ihbar döşüme sır yattım



ve bağışla sevgili



ben ne etsem



ben bir benle kalamadım...


Mert Metin