Alaca düştü gönlüme
uçuk flu bir sis perdelendi
devşirme vuslatlarıma


Kirpiklerim ağrıyor
kendinden muaf bir kuytuluk sinmiş
gergefine takvimin
türlü nakışlar dönüyor
ilkesi kayıp bir zamanın esrarında


Rakım yüksek
Everest’in zirvesi okunuyor buralardan
bir kıyamet ki koptu kopacak
öylesine sığamıyorum
iki satır arası dinlencelere


Hakikat aleni
köhneleşmiş bir ’AŞK-I MEMNU’ dokunuyor telime
Behlül’ün ağlattığı kör kemancıdan farkı yok hiç kimsenin
hora geçmeyen alımlı sözler
haylamaz tebel/leşlerimi
eteklerim savruk
kimsesiz ’ES’ler fikrimde uçuşuyor


Bütün Havva’lar Adem’leri kapmış
tarihi geçmiş aşkların
merdivenler gıcırdıyor eskimekten
her bir taşında bir sevinç yok artık
öylesine suskun Arnavut kaldırımlar


Baş konmamış yastıklara yürümüyor kimseler
ayakların ayağı kayık
topuklarda diken
yollar tozlu
yollar çamur
evler yüksek
yitik kadın yüzleri
ağlayanlar gözsüz
ıssız ve dokunaklı
konar göçer insanlar


Yarım bir zambak açıyor
mahcup çiçeklerin kanatlarında
güle meftun baharların adı çoktan değişti
kar boran her mevsim


Hadi şimdi Eylül’e döndür yüzümü
bir sarı sür saçlarıma
çatlasın kederinden güneş


Hadi son kez
son söz
kızılcık sun yangınlarıma
yalnız iki kelime


İzlerinde yollar var Çelebi

’YÜRÜNMEYE DEĞER’