Sonra gecenin karanlığında rüzgar kokunu getiriyor
Öpüp, kokluyorum kimseler görmeden
Soğuk bir namluya sürülen bir mermi gibi puşt bu geceler
Ve bir kara toprakta uyuyan bir ölü gibi cansız

Bir rüzgar eser, kalbimin eşiğinden
Kokun girer içeri
Sarılırım, kendime sarılıyormuşum gibi
Ve gemiler geçer
Özlemlerle büyüttüğüm mavi denizimden

Belki bir yıldız’dın, geceme doğan
Belki kimselerin göremediği
Yalnız benim gördüğüm bir güz çiçeğiydin
Ve belki bir radyoda çalan türküydün
Benim hiç anlamadığım
Ama hep dinlemek istediğim

Ben senin yokluğuna hiç yenilmedim ki
Hep Kendi varlığımı yok ettim

Üşüyorsam, sokaktaysam, kimsesizsem
Gözlerinden uzak ölüyorsam, bundan sana ne
Yalnızsam, karanlıksam, hapissem
Yokluğun tenime pusu atmışsa, bundan kime ne
Sen bana yasak olduğun günden beri,
Ben yokluğuna da tutsak oldum.
Sanma ki;
Bu demir kapı, kör pencere seni bana unutturur
Aksine yalnızlığımda seni büyüterek çoğalırken
Sen kalabalığında benim yokluğumla eksileceksin

Yalnızlığımı memeleriyle emzirir gece
Bir martı kaçak gezinir, yasaklı sularda
Gece çöker, hüküm giydiğim özlemlerime
Bir mavi kurşunlanır, içimin deltasında
Uykusunda bir kuş vurulur, kafesi paslamış göğsümden
Öksüz bir şehrin rahminden geceye merhaba diyerek
Geceysem, soğuksam, ölüysem
Nefesinden ırak kalmışsam, bundan sana ne
Kanıyorsam, parçalanmışsam, dağılmışsam
Yokluğun yatağıma mayın döşemişse, bundan kime ne

İbrahim DALKILIÇ ( 15/08/2013 // 04:35 )