Bir anda vazgeçmek miydi beni bu çılgınların içine sürükleyen
Yoksa kayboluşların içinde kendimi kaybetmek mi denir bu hüznün nedeni
Beni sana getirecek ne varsa kullanmak isterdim
Ya da sonsuza dek yaşatmayı dilerdim
Sevgiye ihtiyacım vardı benim
Her insanın duyduğu gibi
Gönlümü bir ateşin içinde yakmadan, kavrulmadan bu bedenim,
Ve her şeyi mi kaybetmeden
Bir sevgiden doğan mutluluğun huzurunu yakalamak isterdim
Hele senin huzurunsa bu paha biçilmezdi ya zaten
İnsanlar anlamazdı belki neden bu kadar zincirlere bağlandığımı
Belki bende anlamamıştım ya bu yüzden bu kadar sarhoş oldum bu masumca doğan sevginin içinde
Belki saçmalıktı belki yalandı belki de umutsuzca beklenilen bir ışığın son zerresinde kendimi kaybetmiştim
Kim bilirdi
Ama ben alışmıştım ya sana
Alışmıştım, senin gözlerinden parıldayan her sevinç ışıklarımı gönlüme kazıtmıştım
Farkında olmadan bedenimi senin bedenine yaslamışım
Kalbimi sana açmıştım, sana bağlanmıştım
Zamanın o koyu evresinde sana sessizce alışıvermiştim
Ama sen gitmeseydin, gitmeseydin
O zaman bu kadar zor olmazdı
Benim hissettiğim gibi baksaydın ya gözlerimin içine
Benin zincirlere sürüklendiğim gibi sen de bana sürüklenseydin ya
Kendimi derin sularına içine atarken korkusuzca, sende o derin suların içine bedenini salsaydın ya keşke
Ben sana güvendiğimden o dalgalar boğuşmuştum, sonu sana çıkacak diye kayboldum o yollarda
Sende kaybetseydin ya kendini, bir kere olsun
Benim için
Belki o zaman insanlar daha az yadırgardı beni
Ve hayatta daha az acı çektirirdi bana, karanlığın içinde bırakmazlardı beni
Güneşin doğduğu kıyılara götürürdü her el beni, bu parmakların ardında kalmaktansa, seninle yaşayacağım huzurun içine sürüklerdi beni,
Benim umutlarımdan doğan bir huzurda olsa bu…
Ben dilenmiştim sana, sevgimi istemiştim senden
Alıştığım içindi ya bu kadar isyanım
İstediğim için, sevdiğim için
Ama bilirdim alışmak bir anda geçekleşirdi, en kolay olanıydı
Hayatta en hafif olanı, en masum olanı
Ama o her terk edişler insanın en zorlu yokuşlarıydı
En direnç gerektiren savaşlarıydı
Hele umduğunu bulamadığında insan kendini kaybederdi
Benimde, zorluğum sendin,
Savaşım sendin,
Ümidim sendin
Alıştığım her şey sendin
Sonun böyle olacağını bilseydim çıkarımıydım bu yolla
,kendimi kaybeder miydin böyle,
Senin o karanlık kişiliğine karşı, yalancı sevgine karşı, çıkarla beslediğin her gülümsemeni, bilseydim
Kendimi o yoldan döndürürdüm bir an olsun
,ama benim sevgim saftı, berraktı, masumdu,
Alışmıştım sana, her ne olursa kabulümdü o anda
Ve hiç düşünmezdim, hem de hiç
Alışmıştım işte, alışmıştım, ne yapabilirdim ki
Mahvettiğim bu hayatın içinde kendimi kaybederken ben sana alışmıştım
Nasıl atabilirdim ki nasıl, kalbimden nasıl koparabilirdim
Senin kadar kolay değildi, hem de hiç değildi
Çünkü sana alışmıştım
Bir tek sana, bir gün gerçek olursun diye hep alışmıştım, hem de hep…