Karanlığın gölgesinde boşa çırpınan umutlarım
Perde perde akın akın gelen yalnızlıklarım
Her gece ensemde beliren koyu karanlığın nefesi
Bağıra bağıra gelen ölümün sessizliği
Hepsi birden koynumdalar geceyi sabah ediyorum

Bedenim ateşler içinde yanıyor kimse bilmeden
Toprak bana susamış ben toprağa susamışım
Öylesine sarılmak istiyoruzki birbirimize
Adeta kemiklerimin kırılmasını istercesine
Kimin umrundaki o saatten sonra yaşayabilmek

Santim santim biçilirken kendi kefenim
Tabutumu kendi ellerimle hazırlarken hayatta
Kim inkar edebilirki benim bu insanlığımı
Beş para etmeyen paçavraların ardından giden
Kana susamışlaradır benim bu beddualarım

Ölümün son anında bile korkmuyorum sizlerden
Bedenimi binlerce parçalarada ayırsanız
Kara basanlarda,çökse tepeme, en derin uykumda
Yürüdüğüm yoldan asla dönmez bu kalbim
Yolum ölüm olsada,ayak izlerim hep aydınlıktır benim...

Ufuk GÜNEY