Moralim ağlıyor Ahmet
Öyle nedensiz
Öyle titrek
Öyle çaresiz ki
İçim kıyılıyor
Görmezden geliyorum


Ama biliyorsun
Biz görmezden geliyoruz diye
Yok olmuyor önümüzdeki sahne
Kalp gözüm diyorum
Neden bu kadar açık
Ve neden bu kadar uykusuz zihnim!
Yaşlanacağım Ahmet
Vaktinden önce


Evin bütün kapıları açık
Ve bütün pencereleri
Tüm rüzgarlar emrime amade
Kahve çay sigara kitap
Ve oğlum
Öpücükler konduruyorlar ellerime
Ellerim ne kadar zengin Ahmet
Ellerim ne kadar kutsal
Ve kirli aynı zamanda
İzler diyorum Ahmet
Silinmiyor
Ve izlemek ölüm
Çaresizce



Parmaklarımı yok sayıp yaşamak istedim bugün
Olmadı Ahmet
Olmuyor
Dokunmadan yaşamak yaşamak değil


Hani bir kabusun ortasında sessiz çığlıklar atarsın
Duyulmayacağını bildiğin derin kuyulardan
Seslenirsin de
Yüzüne çarpar sesin
Yüzün dağılır şiddetinden
Parçalanırsın da
Tek parça durur gövden
Sanırlar ki ordasın
Soluğun kadar sıcak
Soluğun kadar taze


Anlamıyorlar Ahmet
Toprağa kavuşamamış
Nice cenazeler var içimizde
Ve merhumu hep ‘’sağ’’ biliyorlar