Gönül evim hiç olmadığı kadar sessiz bugün
radyoda son ses çalan türküye sağır kulaklarım
ben kıvrıldım üçlü koltukta hayaline sarılarak
kollarımın boşluğunu görmek istemiyorum
bu yüzden gözlerimi sımsıkı kapalı tutuyorum



Bugün bu ev bir başka sıkıcıydı
duvarların ağırlığı üstüme çöküyordu sanki
dalıp dalıp gittiğim dünlerin acısı vardı birde
ağlamayacaktım sözüm vardı kendime
ve inan ağladım yine



Bugün saatler bir türlü geçmek bilmedi
tiktakların sesiyle zamana eşlik ettim
tavana dikerek gözlerimi kısa metraj oynattım
ama her karesinde yine seni gördüm,
üzüldüm yokluğuna



Bugün her zamankinden çok daraldım
çekip gitmek istedim bu evden uzaklara
tutarsam kuyruğundan yarım kalan hayallerimin
gittiğim bu yollar sana çıkar mı dersin
yokluğunu her çekişte içime ölüyorum yavaş yavaş
…






16.07.2013

Rasim Yılmaz