tarih neydi
hatırlamıyorum
baba evinde son zamanlarım
evin büyük oğluyum

ilk saatları gecenin
hoyratça bir zil çaldı
sonra
aralıklarla vuruldu
biriket koridorun sonundaki kapı

zaman şiddet doluydu
zaman ölüm kokardı
tedirgin deldim karanlığı
soramadım kim
küçük delikten baktım
eli sigaralı biri
yanında bir kadın
tedbirkardım
gölgeler donuk
gölgeler içeri girmenin telaşında
loş ışıkta tanıyamadım önce
sonra alıştı gözlerim
babamın küçüğü amcam ilk gördüğüm
seslenince birden
ardı sıra örtülü
tanımadık bir kadın
başında neçekli
yüzü açık
birlikte yürüdük
avluyu geçtik

korkuludur babacığazım
sessizlikten
teröristten
polisten
postal sesinden

irileşti yeşile çalar mavi gözleri
ardım sıra gelenleri
tanıyamadan önce
dikildi uzunca boyuyla
ve eğildi karanlığa
sesi çatallandı
’hoş geldiniz’ dedi
keyifsiz gülümsedi
eğildi
öptü gelen kadının elini
kapı ağzında sarıldılar sessizliklerine
ve yine sessiz sedasız girdik içeriye

yirmiyedi yaşım
bu ilk görüşüm
karanlıklardan var olanımı
sıcacık düşümü
ailenin büyük kızı Tope halamı

sevmiş yüreğince
onanmamış olmayasıca
kaçıvermiş kısacık ömrün kerevetinde
yaşanmış bir zaman kopkun kısmetlerden
geçmiş yok yoksul
yok mu ozaman yok mu
günün erken birinde
adamı göçmüş gitmiş


varmış birine daha
ne yapsın bir kaç çocukla

bir yığın dere
bir yığın dağ ve tepe
köyünden nice uzak bir yerde
yazgısına
yıllarca boyun eğmiş
karışmış bir dahi çoluğa çocuğa
zaman durmamış
durur mu hiç
bir o kadar da toruna

delip karanlıkları
loşluktan ışığıma
yerleşip kuran tahtını
sahipsizi onlarca yılın
bu bahtsız kadını
arada bir duyardık masal gibi
garipserdik adını
topalak küçücük bir kız
çalı çırpı kümelerinde
şimdi çökmüş
şimdi küçülmüş şu kadını
’Tope’ halamı

o görüşüm oldu biricik
bir akşamlık
bir yemeklik
ve
bir çaylık
hepsi
hepsi bu kadarlık

eridi yüreğim
incindim
konuşurken o
hayaller kurdum
ayırmadım zerrece gözümü
oracıkta
o anda
yeni bulunmuş
o nu
halam Tope’yi özümsemek uğruna
yıllar yıllar neçe sonra
o geceyi andım
her gelişinde aklıma

geçip gitmiş zaman
farkında bile olmadan
bir onaltı yıl daha yaşamımdan
ırakça bir yerde
ırak bir şehirde
yine bir gecenin karanlığından
seslendi bu yana hanım
girince kapıdan
’bir halan varmış
haber geldi ceyhan’dan’
ölmüş’

hay mişli geçmişine yandığım
bu benim
’tope’halacığım
bir gecelik
bir yemeklik
ve
bir çaylık
hepiciği o kadarlık
o kadar anlık
halacığım

dumansı da olsan
kül olup ta savrulsan
ne olurdu
bir kerecik hissedebilsen beni
bir kerecik sarılsam
hissetsem seni

bir ay olmuş ha
göçüp gideli dünyadan
ettiğimin geleneklerine baş kaldırıp
ve
karışıp yoklara
yitilip yok olmanın ardından


10 şubat 2007/ Denizli