Yokluğun yüreğime bir son vuruştu
Pimi çekilmiş bir el bombası gibi
Yüreğim şarampnel parçalarına ayrılmıştı
Her yer can kırıklarımla doluydu
Üstelik ikimize ait hiçbir stranda adımız geçmiyordu
Allah’a el açıp seni diliyordum
Sen yüreğimden beni defalarca vuruyordun
Sen vuruyordun yüreğimden beni
Ben defalarca yokluğuna direniyordum
Belki de yüreğim benden çok sana aitti
Benden çok sana sarılıyordu
Benden çok sen oluyordu
Yokluğunda idama mahkum bir adamım şimdi
Dar ağacına bedenimi asarlarken
Bir bankın köşesine yanlızlığımı yatırıyordum
Göğü üstüme örtüp
Gözlerimi yumuyordum
Sanki yasa dışı bir sevdaydı benimkisi
Yurdundan sürgün edilmiş bir çocuğun, mülteci bakışları gibi,

Sen, dağların bağrında açan KARDELEN’sin sevdiğim
Özgürlük dağlarında
Ulaşılması zor olansın
Dicle gibi berrak akarsın
Fırat gibi asil bakarsın
Sen mem-ü zin sin
Sen acılarımın ilacısın
Sen gönlümün dilberisin
Hayatımsın bu cihanda
Yani yüreğimsin sevdiğim

Bu şehir şimdi sensiz sevdiğim
Bu şehir sensizken
Kar altında kalmış gibidir
Heryerim buz kesilir
Üşürüm senden habersiz
Senden habersiz ölürüm
Güneşin doğup doğmaması umurumda değil sevdiğim
Bana gözlerini yurt eyle öleyim sevdiğim

İbrahim DALKILIÇ