’’İnsan insana sevdiğini söylemelidir’’ demiştin
’’Ya şimdi söyle yada sonsuza dek sus’’ diyerek devam ettin
Beni köşeye sıkıştırmıştın
Bir pişmanlık korkusu sarmıştı her yanımı
Cesaretimi topladığımda kelimeler boğazımı yakarak çıkıyordu ağzımdan
Çocukça bir heyecan sarmaya başlamıştı kalbimi
Sevdiğine inanmaya başlamıştım adeta
Taki ağzımdan birden fırlayan ’’Sadece seni seviyorum’’
Kelimeleri kulaklarından beynine ulaşıncaya dek
Bunu söylememe neden izin verdiğini halen anlamıyorum
Tek bir kelime etmeden dönüp arkanı giderken
Kendine birini aşık etmenin gururu
Yüzünde kahkaha atmak isteyen bir tebessüm belirirken
Ben ise ilk defa biriyle yatmış olan bir kadının
Dile getiremediği hüzünlü bir korkuya kapılmış
İlk kez birine seni seviyorum demenin
Pişmanlık dolu mutluluğunu yaşarken
Tek kelime etmeden dönüp gitmene küfreden
Bir tebessüm ile oturduğum iskemleye seni anlatmaya başladığım an
Derse giren öğretmene savurduğum bir küfür ile sonlandırdım teneffüs dakikalarımı.

(Musab)