Kalemsiz deftersiz kaldığımda
sınava tabi tuttuğun gözlerinle
bu ne amansız yargı

ellerinde fermanım yazılı kağıt
sille tokat sürgüne yollayan bakışlarınla
sakın bir daha deneme aşkımı aşkım

ne kadar sevda şarkısı varsa makam makam
minör gam

yaz diyen insafsız dudakların
ne insafsız bir celse

sonrada nadim olup sanki
ne kadar yalan varsa ne kadar ihanet
hepsini yalanlıyor lal bakışların

ağzından çıkan her sözüne biat ederken
göçebelerdi kültür elçileri
yok sayıldılar

damaklarına bir parmak bal sürülen körpe kızlar
kına gecesi şenliğiyle
esasında kaderine otur ağla der gibi
ve ağlaması için kınayla birlikte yakılan ağıt

on üçünde on beşinde kız çocukları
sunuldular kurban diye
kınalı kuzulardı

soğuk sıcak demeden yurtsuz yerleşkisiz
bir yaşama itilenler
bir lokma ekmeğe muhtaç bırakılan
kanaat et diyen duygu tacirleri
yokluk cehalet
atalet

beni bir daha imtihan etme insanlıkla
gözlerinle yargıladığında kırdığın kalemlerin her seferinde
mürekkebi ben olamam göz yaşlarımla

ritmin en hasını çingeneler tutar
çünkü onlar söyler
en bakir haliyle doğanın şarkısını
esmer çingeneler

beyaz adamın gadrine uğrayan
zenciler

sineklerin birinin kalkıp bininin yapıştığı yüzleriyle
Afrika çocukları

sen gibi ve sen gibilerin ballarına arılar konar
onlar da bal yapan arılardır

kovanından taşan gülüşün senin acı be

bak gök yüzüne akın akın geliyor kuşlar
bunlar beklenen akıncılar
ellerinde beyaz bayraklar
dalgalanıyor

bir uyanışın bayrakları bunlar
haksızlıkların ne yer kabul eder
ne gök

beni renklerimle acılarımla
sınama aşkım

bu ne amansız yargı

Yüksel Nimet Apel

20/Haziran/2013/Perşembe/Bodrum