Yar…
Şair ne kadar güzel yazmış
Kalbinin hüzün sayfalarını
Hiç esirgemeden açmış
Bu kadar içli
Ve insanın duygularını
Cezbeden, kalbinin
Tellerini titreten bir anmış
Yaşamış, içine atmış,
Çaresizlik içinde yılların
Burukluğunu anbean yaşamış,
Hep ağlamış

İşte böyle
Oluyor hissiyatın akışı
İlmek ilmek işleniyor, halin
Sabrında demleniyor
Suskun kalmak,
Sessiz çığlıkla bir ömür yaşamak
Sinesine işliyor,
Yalnızlığa çekiliyor
En yakınları bile onun
Bu dramını hissetmek için
Gayret sarf etmiyor,
Sadece esefleniyor

Sevgi
Ve muhabbet
Kalbi ve vicdanı cezbeden
Saadet firkate sürüklüyor
Ruhi ve kalbi
Olmayan tevessüller,
Heva için kılıktan
Kılığa giren densizler üzüyor
Gücün yetmediği yerde,
Azmin tükendiği her iklimde
Nefes hüzün içinde
Vaktini bekliyor

Biran
Yalnızlığın ummanına
Kulaç açmış nice nefesler,
Solgun bakan kimsesizler
Artık bir işe yaramıyorsun
Diyen efradı ayaller,
Ömrü viran edip inletiyor
Her vakit okunan ezan
Gözleri yaşartıyor, kalbin elleri
Açılıp sahibinden medet bekliyor

Derdini
Kime anlatsın
En yakınları yabancılaştıktan
Sonra kime adansın
Varlığı yok olmuş,
Beden dili himmete kalmış,
Gözler fersiz kalmış, gün kararmış
Nereye ve kime sığınacak,
Hor ve hakir görülen
Adresten mi deva bulacak,
Ölümü o an yaşayacak

Ey yar
Hal için melal böyle
Şairin ve sazendenin gönlünden
Nükseden hicaz devadır derdime
Bir ömür susacağım,
Önüme bakıp
Edebin rahlesine sığınacağım,
Sabrı yudumlayacağım
Nasıl istersen, hangi
Hevesin peşinden sürüklenirsen,
Aklını ve iradeni keyfin için
Kullanırsan akıbetini sen söyle

Mustafa Cilasun