Karıştırırım telaşla ceplerimi
çoğu kez
aradığımı bulamam

hiç aklımda yokken
cebimin birinden gülüşün çıkar
ötekinden göz yaşıyla ıslak bir mendil

susuz kalacağını bile bile çiçeklerimin
bunaldığım bir anda çekip kapıyı gitsem
ahh
gidebilsem

kap kaççılara önlem olarak diktirdiğim
giysimin fermuarlı ön cebinde
yedek anahtarım gibi

hep bir endişe
her niyetlenişimde
geri döndürür Fesleğen kokusu
belli etmesen de
yalnız bırakılmanın gözlerindeki korkusu

ardımdan
nasıl yıkılacağını bile bile
çekip kapıyı gidemem bir türlü

içimi kemirir bin bir endişe
ütünün fişini çekmiş miydim

kapalı mıydı pencereler ya açıklarsa karşılıklı
cereyan yaparsa
ya üşürsen
kapalı mıydı balkon kapısı
yağmur yağarsa

bilirim nane mollasındır
ya hastalanırsan

hiç yok bir sebepten çıkarsa yangın

büsbütün soyunamam senden
provalı dikilmiş bir elbise gibi oturmuşsun
oturmuşsun yüreğime

bir türlü senden gidemem
sanki gizli bağlarla bağlanmışız sımsıkı
seni benden çıkarsam
ne kalır geriye

belki unuturum vermeyi
bir yedek anahtar
ve bir sürü vesvese
bin bir endişe

özleyeceğini üzüleceğini bile bile
gidemem kapıyı çekip

dön de bir şeyler söyle
kız bağır

ağla ya da

ama bir şeyler yap bak
bak gidiyorum
gidersem dönmem

bakayım son bir kez yedek anahtar ceplerimde mi
dön de bak
bak gözlerime
git deme
yazma gözlerine

bir damla yaş da akmaz mı kirpiklerinden

hadi gitme de

seni bırakıp gidemem ki zaten
git desen de

Yüksel Nimet Apel
23/Haziran/2013/Pazar/Bodrum