Hiçbir özlem yüreğimi terk eden umut özlemi kadar olmadı
Ve ayağıma batan hiçbir can kırığı sevdanınki kadar yakmadı…

Bir zamanlar yüreğe ağır gelen umutlarımı özleyeceğim gelmezdi aklıma
Kaybedilince anlaşılan her şey gibi
Dolandı ayağıma çaresizliklerim…

Acıdan korkan bütün sevmeler düştü yüreğimden bir bir
Ve yalnızlık en dost haliyle yanaştı yüreğime
‘gelme’ diyemedim…

Ah benim kahrolası sevdam!

Yarin gülen yüzüne aşina gözlerim
Ve ağlamaktan bihitap düşen yüreğim
Ah!

Oysa bir anne gibi en içten uyarmıştım seni…
‘bağlanma kimseye,ipler koparsa el uzanamaz sana’demiştim
Ama son pişmalığın faydasızlığını yaşıyorsun şuan
Ve ben sana demiştim bile diyemiyorum
Çünkü sen sana uzanmayan ellerin yarasındasın biliyorum…

Omuzlarımda taşıdığım hayatın ağır yükünden eğildi gölgem
Gözyaşlarım yük oluyor göz pınarlarıma
Ve umutlarım bir bir düştü yüreğimden

Şimdi söylesene,
Hangi taşa vursan kafanı da geri gelir sevmelerin
Hangi pişmanlığın faydası olur da hafifler sızın
Hiç susmayan vicdanını hangi ses bastırır?

Şimdi özlediğim dünlere hangi zaman makinesi yardımcı olur?
Yasını tuttuğum hangi umudum döner ayaklarıma?

Ahhh…

Yolcuya güvenmemeyi daha kaç kez ezberletmeliyim kendime
Ve bu ezber daha kaç kez şaşıcak yarin gözlerine her deyişinde…