Lal bir insanın var gücüyle bağırması kadar çaresiz,
Minik bir çocuğun annesine duyduğu özlem kadar masum,
Öyle sevdim seni,
Ölesiye sevdim...



Hani senden başka seslere sağırdı kulaklarım,
Senden başka ellere dokunamazdı tenim.
Neden mi yazdım bunları, özledim...
Çok özledim...


Gözlerini gözlerimden çekişini,
Sesini,
Gamzelerini özledim.
Ben bugün, burada, yine, seni özledim...



Çok zor, çok zor sevdiğim.
Beni bir türlü anlayamayışlarını anlayamıyorum artık.
Hiç mi sevmediler?
Hiç mi görmemişler seni?


Herkes gidiyor,
Etrafımda ki herkes terk ediyor beni


Canım acıyor,
Yoruluyorum,
Kimse anlamıyor.


Göremiyorlar içimde ki sensizliğin büyüklüğünü,
Duyamıyorlar sessizliğimi bir türlü.
Herkesin varmış ikinci bir yüzü.
Bir başka yüzünde görüşmek üzere sevgilim,
Dostça kal...
Hoşça kal...





Hilal Özcimbit