Çekipte ansızın benden gitmiştin,
Şimdi ellerinle kabre koy beni
Başıma dünyamı dikip yıkmıştın
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Resmine bakıpta öyle dalınca
Sevda kitabından ilham alınca
Ellerim koynumda mahzun kalınca
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Kar yağar başıma yanıyor içim
Bu nasıl bir dünya bu nasıl biçim ?
Sensiz bu hayatta inan ben hiçim
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Düğümlenir lokmam geçmez boğazdan
Tükenmiş kısmetim dua niyazdan
Haz alamam gayri bahar ve yazdan
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Kalmadı tükendi gözümün feri
Sanmam-ki o güneş doğacak geri
Vedasız gidenler dönmüyor geri
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Engelleri geçip asla aşamam
Ömrüm yetmez sana hiç ulaşamam
Ömür vefa etmez fazla yaşamam
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Der DURAK’ım artık uzatmam sözü
Bağrımı yakıyor hasretin közü
İçten içe yanar sevenin özü
Şimdi ellerinle kabre koy beni

Durak YİĞİT
GönüllerinŞairi
KOCAELİ

Ben bu kaderimden dedim el aman
Kaldım aralarda halim pek yaman
Yetiş ey sevdiğim kalmadı zaman
Şimdi ellerinle kabre koy beni