toz pembe sanılan düş bahçelerinin
şu günü acıya gark eden
hasret ısırganı çiçeklerini koparmak
yuvam dediğim aşkın, sensizliğin de

sözümün mihrak edindiği kadın
habersizliğin pervanesi vakitlerde
gözyaşımın aşikar olmuş aşk kervanıyla
avuçlarını kaldırdığın semada duamsın

adımlarının ekseni olmuş yokluğumun
makberisin, şu soluklarımın kuytusunda
devasız bir sızı ile harmanım
şu anılarının rüya tüccarlığında

kara yazgım dediğim kaderin
aklar içinde ki mürekkebi
şifanın sende gizli bir söz olduğu gerçeği
umudumun en büyük inanç silsilesi

eylediğin bir divaneliğim
fikrin koyu sevda minberinde
gözleri ufuk çizgisi nöbeti
hali hikayenin soluk bekçiliği

sıcaklığı visalsiz okunan
gözlerin, gönül iklimimin özlemi
olmayışların gün doğumunda
soğuk tenimin ayazı

belki sol yanımın lafı güzafı
şunca zamanın kavuştuğu mana
ama tek sebebidir yaşamaya
dünyalık yaşamdan götürmek istediği sonsuzluğa