Peşinden koştukça,
benden koşar adım uzaklaşıyor umutlarım
Ve yüreğim bir an bile susmuyor
Çıldırmak üzereyim…
Kan kaybından ölücem sanırım
Adım attığım her yolda can kırıkları batıyor ayağıma…

Elimden gelen tek şey ağlamak…
Ağı ağır taş basmak bağrıma
Yarin yüreğimde açtığı yaraya karşın yalnızca susmak
Sessiz çığlıklarımı göstermemek kimselere…

Ve kulaklarımı tıkıyorum vicdansızca
‘unutursun’ diyen her sese…

Unutmak kolaydı da ben mi yapamadım sanki
Hatıralar ateş gibi düştükçe aklıma
Düşlerim avuçlarımda kanarken
Nasıl unutulur ki
Nasıl yok sayılır hayatının en mutlu saydığın günleri…


Bildiğim tek şey,
artık hayatın omuzlarıma biraz fazla yüklendiği
taşıyamıyorum işte…

Ve yüreğimi kapattım herkese
Yalnızca yarin acısı var ve ben yasımı içimde yaşıyorum
Umutlarımı kalbime gömdüm
Sessiz sessiz ağlıyorum…