Gönül mazide gezer, akıl ikbali arar
Bir heyula içinde öyle garip düşteyim
Gelgitlerin içinde varlığım neye yarar
Evvele ağlar oldum, ahire gülüşteyim.
*
Devri-i Cahiliye’de kanar içimde hicran
Doğacak nûra hasret katran karası gecem
Rahmetsiz sahralarda her şey gözümde viran
Cevapsız suallerde Bahira’dır bilmecem.

Sükût içinde bekler kâinat mihmanını
Hâtem-ül Enbiyâ’yı müjdelerken Varaka
Konan ödül uğruna almak için canını
Kumlarda ölümüne at sürmüştü Sürâka.

Hicabından çatlardı türabın dudakları
Konduğunda bağrına bir sübyanın bedeni
Babalar canlı canlı gömerken kundakları
Tutardı ellerinden sanki der gömme beni.

O Kutlu Davetçi’nin sebeb-i nüzulüyle
Yıldızlar gökyüzünde birbiriyle yarıştı
Kirlenirken kâinat cahillerin zulmüyle
Habip’in gözyaşları çöl kumuna karıştı.

“Habib’im olmasaydın yaratmazdım Eflak’ı”
Dedi. En Sevgili ’ye, O’nu yaratan Allah
Zifiri karanlıklar O’nda buldu felakı
O Asr-ı Saadet ki, herkesi saran felah.

O Asr-ı Saadet ki, ne mübarek bir asır
Sana inanmayanlar keşke bunu bilseydi
Taif’i düşündükçe yüreğim hüzün taşır
Sana atılan o taş keşke bana gelseydi.

Bir heyula içinde öyle garip düşteyim,
Evvele ağlar oldum, ahire gülüşteyim…

Ereğli, 2 Nisan 2013