Ey taşına toprağına kurban olduğum memleketim
Sen nasıl birşeysin böyle heryerin cennet gibi kokuyor
Yıllarca senden uzak kalsamda bu görbet elinde
Hala dün gibi aklımdasın benliğime kazımışım seni

Boşverbe üzülme bu kabus dolu günlerde geçecek
Ama öyle ama böyle geçecek, zaten geçmelide
Sen üzülme olurmu ben hala buradayım yıkılmadım
Dimdik ayakta duruyorum sürgünlere inat memleketim

Bu dava öyle bir dava ki tıpkı bir toz bulutu gibi
Bir görünüp bir kayboluyor insanı içten içe yakıyor
Bana yaşatılan bütün acılara meydan okurcasına
Seni hergün biraz daha fazla özlüyorum memleketim

Senin ovan başka köyün başka şehirlerin bile başka
Sana olan bu hasretimi sana nasıl anlatabilirim ki
İçime nakış nakış işlemişim senin her bir kareni
Belki bana deli diyeceksiniz bu sözleri söyledikten sonra

İnan buna senin sokaklarında başı boş gezen
Sokak köpeklerini bile çok fazla özledim memleketim
Herşeyinle buram buram burnumda tütüyorsun
İçimdeki seni nasıl tarif edebilirim ki inan bilmiyorum

Sana olan sevdamı anlatmaya alfabeler bile yetmiyor
Sığdıramıyorum seni Dünyanın hiç bir yerine
Seni öyle çok seviyorum ki bilki senin huzurun için
Ömür boyu sürgün yaşamaya razıyım ben memleketim...

Ufuk GÜNEY