oysa dudakların yağmur sayıklıyor
biraz avuntu istiyor çöl
kederle gürlüyor kainat
oysa bakışların huzur veriyor
kıvırcık bir ipucuyla susuyor gözlerim
bir anlamı olmalı yanyana durmanın

insanlar ölmekten korkuyor
o yüzden telaş zannediyorlar yaşamı
sevişmeyi hüzünle bir tutuyorlar
bir fısıltıya yenilen çığlığım
sessizlik ve gözlerin
başka hiçbir şey umrumda değil
ömür kafesinden kaçan kuş
usulca kanatlanalım mı o vakit


gözlerin bir orman yangınına götürüyor
kışa nisbet sıcak ve ıslaktır saat
gül yapraklarının sonsuzluğu kadar
gülümseyen bir şiiri körüklüyor Tanrı
uzaklardan kopup gelen kendi sislerimizle
herhalde pusluyuz
son dereceden oldukça tutkuluyuz
biz açken nilüferleri bayıltan dumana
saf bir göle dönüşüyor gözlerimiz

an oluyor açık kalmış televizyon seyrediyor
parmakların şimdi nereye değecek
gözlerini yumup beklerken boynum
an oluyor okşayışınla şahsiyet kazanıyor saçlarım
biraz daha para der insan sürüleri
biraz daha kaşınır hırs
eriyen evlerde hamlaşan sevdalar
boğuluyor saydamlaşıyor gereksiz lakırdılar
örtündüğüm kollarında şakıyan kalbim
der ki biraz daha sokulayım mı sana

hiç bir şiirin kabul etmediği kuru bir mısra gibiyim
sevmenin göletinden bahset bana
her sonbahara borcumuzu ödeyip geldik yaza
dikenlerin dibinde uyudu bir daha uyanmadı gençlik
kar kalınlığı kadar hüznü toplamışken toprak
koca bir ülke gibi susuyorken hayat
gözlerinden uzandım yaşama
bakışında karanfil kokusu

ah ne güzeldir şimdi kırlar...