pirüpak olmalısınız
bir cenin alırken ilk nefesini..


hiçliğinizi
güvelere bırakmışken
feleğin suratı
attığınız çiziklerle
başkalarına bakamıyacak çirkinlikte.

yaşamı taşıdınız
ama ölümü sırtlandınız
gibime geliyor

çığırından çıkmış zamana ev sahipliği yapmanız
ne hoş!

belki bugünlerde gelmelisiniz
kendinizi bir yerlerde bırakıp..

uzun yolculuklar varken
biletinizi bu dünya’ya kesmeniz...


ufukta saklanan melekler el salladığında
bazen yara izlerine bakabilmeli insan
hiçbir gece içimiz kadar karanlık değil oysa
’neredesin’ dendiğin de
ay arasına kaçmayı bırak
gün gelip
kesilecek
içimizdeki çocuğun çığlığı..



gecenin dibinde bir şenlik
paslı yüzler tırmanıyor şiirin merdiveninden
kabası taslağından yalnız iken
kulağıma küpe ediyorum
leyla’yı..


aklımın önüne delilik kahkülü serpiştirirken
soysuz sokakların kör sahipleri
tarafından karşılanıyorum
dilimin üstünde uyutuyorum
kötülüklerin anasını..



yorgunluğun pençesinden yiyorum çalımı
çekiverin yağmurun perdesini
birkaç saat sonra sevişmeliyim
güneş’in
ta kendisiyle..

-kasırgadan kaçarken
rüzgarı avlamak sizin neyinize?
demeyiniz.




gölgelerin esnemesinde dinleniyor kulaklarım
hayatın nanik tarafında oturanların
bal diyerek sirke satmalarına
sizde
aldanmışsınızdır
en az bir kez

sırrı bil!
zamanın sana değil
senin ona
geç kalman gerek.






dört tarafımdan geçen hayatların, ölümüne konuğum.



bir metin dibinde
sız(la)maktayım..

benim ağıtlarım
kalemin ağlamasına
kağıdın intiharına sebep.




sözlerimin kısırlığına eşlik eden gölgeleri yerken uyu/yakalıyorum.


g/aflarımın ardına sığınırken
adil olacağınıza söz veriniz.
ötede bir kafesin ardından bakan
özgürlük sevdalıları adına
söz veriniz.




mutlu sonla biten tüm anılarımı
annemin pişirdiği sıcacık çorbanın içine döküverdim.
yanacaksam böyle yanmalıyım.

elif’in terkedildiği yerde
mezarımı hazırlayınız
oraya gömülmek istiyorum.

tüm karadeliklere bir tıpa sokamadık !











“Ruhum bir heykel gibi düşüp parçalanırdı. Bu sesleri duyanlar gülüyorum sanırdı.”Sabahattin Ali