Kalbim sustu mu sanıyorsun
Sen Kaf Dağları’na göçünce
Bu masal biter mi sandın?
Olmadı sevdiğim, olmadı işte
Bu sefer bu masal, mutlu sonla bitmedi
Evet, evet bitti ama acı verdi
Değişmiş artık masallar
Eskimiş tüm sevdalar
Hayatlar bile eskimiş artık nedense
Mutlu sonla biten her şey
Yitirmiş benliğini güzelce...

Susmalı diyorum sen kokan kelimeler
Evet susmalı, yapmalıyım bunu
Sensiz kelimeler sözlüğüne dönüştü anadilim
Susmuyor kelimeler, susmuyor işte
Hep sen kokular dudaklarımdan dökülenler
Kapatıyorum gözlerimi, açamıyorum
Biliyorum ne zaman açsam gözlerimi
Sen gülüyorsun benden çok
Bende bundan korkuyorum sevdiğim
Korkuyorum işte...

Ne zaman sana ulaşsa ellerim
Yarı yolda kesiyorlar bileklerimi
Geriye sadece bende kalan hislerin
Buğulu buğulu bakan gözlerin
Ama yine kimseler bilmiyor
Bilmesin kimseler, bilmesin yaşadığımızı
Ben seni onlarla sevmedim ki
Ben seni kendimce, kendimle
Küçücük yüreğimle sevdim
O yüzden bilmesinler işte...

Yıkık dökük hayalleri barındırıyor kalbim
Gerçek olup olmadığı bilinmeyen umutları
Parça parça olmuş kalplerimiz
Yıkılmış tüm hayallerimiz
Kolay olmadı ama yaptılar işte
Öyle alışmıştım ki sana
Öyle sevmişti ki ellerim ellerini
Ya o gülüşünü, ya gülen gözlerini
Çok sevmişti kalbim kalbini
Pamuk prensesin tükeniyor artık yar...
Yaşattığın öpücügünle ölüyor
Bu masal da yalan, bu masal da bitti
Hayalleri yüreğinde, elleri koynunda
Bu masal da acı sonla bitti, bitti işte

Hazel YALÇIN.