Hayatın erken saatlerinde
Gözlerimdeki boşluğun yansıdığı
Uçsuz bucaksız uzaklığa
Bir meçhule dalmışlığımdan
Bir adım öncesi
İnce bir çizgi
Ya karşılıksız sadakati terkediş
Yada çile ve zulmü seçiş
Hayat yolu istasyonunda
Kader-i peronun kenarında
Arkamdaki karanlık zifiri
Ayaklarım çok uzaklara seferi
Eğilmiş parmaklarım
Bakarken keskin raylara
İşte o çizginin diğer tarafında
Geçer ömür treni hızla
Görünmezken uzakta baş tarafı
Son vagonun son kapısındayım ben
Sekiz yaşında karar yeteneğim
Hayatımın dışında tüm güzellikler
Ve yeni bir hayatı paylaşmaya kendimle
Çekilmezde olsa acıda
Ağlayacaksamda günlerce yalnızlığıma
Trenin son vagonundayım artık soluksuzca
Kendimi ilk bulduğum yer
Gecenin kuru soğuğunda
Vapur iskelesinin boşluğunda
Sabah ezanı sessizliği bozduğunda
Başlayan zaman devam eder
Sigaranın esrar kokan dumanında
Çok odalı İstanbul’da
İteniyle,çekeniyle, kakanıyla
Bizlere kurulan kapanıyla
Artık adım sokak çocuğu
Kimliğimdir insanların bakışları
En güzel anlar
Karton arasında yatışlar
Huzurludur gecelerin sessizliği
Gündüzün tiksinen yüzlerin bakışından
Ellerinden tutulmuş çocukların
Yüreklerimizi yakışından
Zorbaların ellerinden kaçışından
O bolluğun içinde aç kalışından
Açlığını unutmak için
İyidir gecelerin sessizliği
Ürküyorum gözlerimin
Geriye bakmasından
Gözyaşlarımın akmasından
Anacığımın yüreğine
Ama dik durmalıyım
Güçlü olmalıyım
Bu acımasız hayata
Çünkü
Bıkmışım rakı kokan ekmekten
Her dayak sonrası sessiz küfür etmekten
Karalar bağlamış bulutlar
Annemin mavi gözlerinde
Sarhoş babamın mor incileri
Ellerinden yüzünden işlemiş taa yüreğine
Umutsuz geri dönüşler
Geçerken gözlerimin önünden
Anamın sessiz feryatları
Çınlatıyordu kulaklarımı
Alışmıştım branda yorganlı
Sandallarda uyumaya
Köprü dubalarında yer kapmaya
Çöplerden ekmek simit toplamaya
Alışamadığım tek şey
Annemin göremediğim yüzü
O baldan tatlı sözü (oğlum)
Birde o çok soğuk havalarda
Sıcaklığı ve nefesi

Bu benim gerçek hikayemdir? ? ?

Şafak Özışıl
2013