adım adım gezinip
sessiz sedası günün o ilk sıcak demini
pencereye vurmuş yine
gökyüzünün aydınlık kahramanı

kolların da ki mavi düşe
iliştirip de kuşun kanadını
sarıp sarmalamış kent bulvarlarını

bir çocuğun geceden kalma çarıksız ayaklarını
doğrultup ısıttığı sıcağı olmuşdun
her derdine deva olmasan da
o ufacık ayakların en güzel yorganıydın

oysa
her bakışın içinde farklı dert vardı
senle beraber beklenen onca şeyin içinde
belki de en mühim olan sevdaydı

eksik yazılanın gölge oyunu oynanırken
yeryüzünün yalnızlık mahşerinde
akrep ve yelkovan ayrı ayrı iliklerdi anı
ama sen aynı sıcağın hüznünü vururdun koyunlarına

ve eski bir sevdalı da okumuştum seni, ilk defa
yar yolunu senin gölgende bekleyişini
o geldikçe gölgesinin kavuşmaya sevincini
mutluluğa ilişik geleceğin günler içindi belki

mürekkep kuruttuğun o ikindilerde
ılık rüzgara emanet bıraktığın ufkundan
o aşık gibi bekleyen biriyim bende
gecenin hasret neşteriyle kanattığı gönlümde

söylesene gökyüzünün aydınlık kahramanı
aynı sese alıştırdığın adımlarında
gelişinin sıcak koynunda yar kokusuyla gelebilir misin
kalan nefeslerin yoksunluğuna
bahar diye açabilir misin ?