Milyarlarca insanı düşünüyorum.
Sonra hepsini bir kenara koyuyorum.
Ne var sende bilmiyorum.
Nedir içimi böyle acıtan,
Nedir ruhunun daralmasının beni ağlatmasına sebep olan?
Dünyanın bütün nimetlerini gözümde hiçleştirip,
Terazinin kefesinde seni ağır tutan?
Nedir bunun sebebi bilmiyorum.

Bir küçük kız değilim hayatın önünde.
Ne zayıf,ne de zaaflarının kölesi
Ne de saplantılı bir deli...

İşte bu his sana yaklaşan her adımda avuçlayan kalbimi...
Bu his...
Öyle çok benziyor ki Tanrımın kucağına,
Kopamıyorum.
Senden uzak duramıyorum.

Buna kader de izin vermiyor,
Ben de istemiyorum.

Seni bana getiren her insan kutsal.
Minnettarım annene,babana.
Minnettarım bizi yakınlaştıranlara.
Minicik gagalarıyla çığlıklar atan martılara...
Soylu büyük beyaz kedilere...

Sana en güzel hediyeyi vermek isterdim,
Yanımda olabilseydin.
Ah yanımda olabilseydin;
Seni Kaf Dağının yücelerinde bir prens ilan edecektim.
Dikilip siyah ejderhanın karşısına,
Korkusuz gözlerimle seni sevdiğimi söyleyecektim.

Küçük çocuklar gibi bir başka gün kutlarız biz de bunu.
Ay ışığı saçlarımızı boyar büyülü ışıltısıyla.
Sadece yıldızlar,dolunay ve gece şahit olur ritüele.
Ve kapısına dayandığım aşkın inatçı kolları,
Göğsüne alıp sarıp sarmalar bizi,
Rüzgar gene şarkısını söylerken ilk gecemiz gibi...