Çok zor bir kağıda yazmadan konuşmak
talan olmuş bir hayatı sıfıra çekmeyi düşünüp
aynı yoldan defalarca geçip biraz üşürsün
çokca sancısı toprağın
yeşerttiği güller gözlerden ırakta
varmak istemediğin yollar birleşir gecede

Tükenir elbette beden
açığa vurulmamış yüzlerce sırlardan biri olarak kalacak
yumurta üstüne binlerce hiciv
kokar hasret kızartması

Ümit kör noktası zamanın
doğar doğmaz üzerimize kalmış suçların en ağırı bu
orada hep bir küçük çocuk var, yalnız
ağları insanların arasında

Elini tutan yok
kanayan bir masalın fiskos sephası altında
yaprak titrer kadın gibi
çatlamış merhametine birikir mutluluk cellatların
dağılmayacak kadar güzeldir aşk
aynı kanlı aynada

Çok zaman bir şey birikir
yutkunumaz insan itinalı sözler gibi
dışarıda ölür, evde gömülür yaşlar
veremli gözbebeklerinin inceliğinden
hissizdir

Tuzluğun deliklerini kapatan nem
bir çıkmaz sokağın mübtelası eder insanı
ecel koynunda terlidir her uyanış

bütün bir kış üşür milyonlarca sivil hücre
hiçbirine anlatamazsın
bahane bulamazsın kalbin tıkalıyken

sonra zamansız bir yakarış
apansız kayışları kopan atın seyrek düşün boku
insanlık tarihine destan olarak yazıldı

ey toprağımda ölü binlerce ölmüş hatıra!
ey aziz bahane!
ey aziz ati!

Muhtaç olduğun kudret damarlarından akacak kanda
taptığın tembelliğime yemin olsun,
ne mutlu insan pasalak olunca!