Karanlığın aydını, her tarafı kaplamış
Emro’lunan şekilde, okur yoktur küfür var.
İşlenmemiş akıllar, nadasa bırakılmış
Kafasız kafalarda, fikir yoktur küfür var.

Bizim için döşedi, hem gökleri hem arşı
Her türlü nimetlerle, dopdolu pazar/çarşı
Rabbimin bahşettiği, onca nimete karşı
Kanaatsiz bir toplum, şükür yoktur küfür var.

Her an O’nun aşkıyla, yanmamız gerekirken
İçip Hakk’ın meyinden, kanmamız gerekirken
Gece/gündüz durmadan, anmamız gerekirken
Her nedense dillerde, zikir yoktur küfür var?

Nasıl hayat yaşadı, o senin ninen/deden
Olmamız gerekmez mi, her an nefsini güden?
İnsanı adam eden, belki de sultan eden
İlâhi cezbe ile, sekr yoktur küfür var.

Aradığın en güzel, huzur/güven dirlikte
En büyük rütbe dersen, o ölünce “er”likte
Kabirde suâl soran, “Münker” ile birlikte
Kiminin inancında, “Nekir” yoktur küfür var…

28/04/’13
Hanifi KARA