1
Yorum
0
Beğeni
4,0
Puan
665
Okunma
Yıllar öncesiydi,
Yağmurlu bir Eylül gecesi,
Köprü altı çocuklarıyla Karaköy’de,
Fırlatmıştım oltamı tilkicik uykularına…
Bir kâbus çekmiştim tiner kokulu,
Çipil göz istavritler gibi çırpınıyordu;
Çığlığını yüreğime silerek bırakmıştım
Haliç’in ebru gizem sularına…
O gün bu gündür,
Ne zaman Galata Köprüsü’nden geçsem,
İstanbul’u deprem vuruyor adeta,
Yalpalıyorum;
Ben unutsam bile,
Asla unutmuyor o rüya beni,
Ya da,
Güncelliyor kendini birebir.
O çocuklarsa, şimdi her yerdeler,
Hiç büyümemişler sanki;
İnanmıyorsanız,
Su-yüzü resimleri şahidimdir.
5.0
50% (1)
3.0
50% (1)
Cevap Yaz