söylemiştim
bir hayâlin düşe yansıyan köprüsüydün
düşe kalka büyüttüğüm
yıkılmaz ezhar serkeşlik törpüsü



annemi neden bu kadar sevdiğimi sorguladım durdum hep
saçlarına tırmandığında nefesim
şiirler astım ayak uçlarına
türküler büyüttüm elif elif


başını kumlara saklamış
bir rüyâ görmüştüm;

’’kadın aydır ve ayın bir yüzü hep karanlıktır
karanlığa tahammül edebileceğin kadar yaklaş ’’

diyordu
çay tabağına kurulmuş gibi
lilium renkli bir çift demli göz


ve
dramatik bir hayatın başrolü verildi ona
seçmece çiçekler gibi büyüyecekti koynumda
-salona değil, solana dek-
yalnızlığı sevmiyordu, hemen kıvrılıyor
bense
en hırslı anlarımda bile dokunmaya kıyamıyor



kendime bile anlatamıyordum
yaradan bağımsız bir kabuktu
ayrık adımlarla,
karanlık gölgeler bırakarak yürüyordu
yüzünün deltasında öldüresi bir bereket vardı
ben yaşam meleğim dedikçe
o öldürme provaları yapıyordu



ve hep kaybederdim böyle dik muharebeleri
inatçı mimozalar gibi
direndikçe daha da sökülür dikişleri
bir ulaşılmaz ilâhe vardı filmde
bir de dilsiz müridi



sinirlerime yerleşmiş arsız bir enfarktüstü
ki bunca kıskanacağıma ölsem yeriydi
kısacık saçlarına tutunmaktı aşk
dalga boyu en uzun, en sihirli söylemdi
iltihaplı bir sesle seni seviyorum demek


yıllar budadı yolları
ve kollarımda kalakaldı öyle
o hercâi melodram



onu sevmek;

buselik bir şarkının
Rusça çevirisinin Fransızca anlamı gibiydi!



sihirle yaşamak hayatın gerçeği
şiirle yaşamak sen!






ToprağınSesi









.