Sensizliğe düşkünüm...

Akşam, seni düşünüyorum aydınlık pencereme asılı.
Odam karanlık, gökyüzü yıldızlı görünüyor.
Dışarı bakınca;
Hayalin gözlerimi uzak yollara götürüyor.
Bahçedeki dingin çınarlar,
Bir sessizlik içinde, rüzgar yapraklarını tek tek döküyor...

Gölgem sersemleştiriyor gövdemi;
Akşamdan sonra, yıldızlar gelip
Ellerimdeki toprağa dokunacaklar.
Yıldızlar cansız ama gözler kadar parlak.
Seni aralarında canlı görüyorum...

Sarkan yarasalar çatılar arasında,
Parıldayan ışıklar ve evin içinde yapılan konuşmalar.
Bir nefesle çiçekler yağmurların tadını alıyor.
Kendini her şeyden ayrı tutan insanlar...

Bendeki sessizlik sensizlikte demleniyor,
Bir yudum çayla gürültüyü içiyorum.
Sensizliğin geceye yalnız duruşu gibi...
Her varlık kendi gerçek yerinde yaşıyor.
Seslerin uğultusunu damıtıyorum,
Unutmadan benimseyen duygularımın önünde,
Kalbim sevginle yalıtılmış..

Damarlardan geçen kanımı arıttığım gibi,
Her şeyi karanlıkta sensiz de görebilirim.
Bensiz yaşıyor her bitki, her taş.
Bu dünya üzerinde yaşayan her varlığın,
Beni besleyen sensizliğini biliyorum...

Figen ANAR